Εδώ σ’ αυτό το μικρό μέρος του κόσμου όπου γεννήθηκε πολιτισμός ,ο άνθρωπος εξ’αρχής ελκύστηκε από την μαγεία αυτού του καρπού της θάλασσας του σφουγγαριού και παρακινήθηκε να το μαζέψει και να το χρησιμοποιήσει στην ζωή του.
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα βάζει ένα σφουγγάρι στα χέρια του θεού Ήφαιστου ο οποίος καθαρίζει μ’αυτό το πρόσωπο, τα χέρια και το δασύτριχο στήθος του, πριν φορέσει το χιτώνα του.
Στην Οδύσσεια οι υπηρέτες του ανακτόρου του Οδυσσέα καθαρίζουν με «πολύτρυπα» σφουγγάρια τα βασιλικά τραπέζια μετά τα σπάταλα γεύματα των μνηστήρων της Πηνελόπης.
Αναφέρεται μάλιστα κάπου και σαν άθλημα για τους ολυμπιακούς αγώνες.
Ο Αριστοτέλης παρατήρησε ότι τα σφουγγάρια έχουν αίσθηση και υποστήριξε ότι πρόκειται για ζώα, πράγμα που αποδείχτηκε αργότερα, ότι ανήκει στη κατηγορία των ποροφόρων.
Για τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς το σφουγγάρι βρήκε τη χρήση του, στη γραφή στη ζωγραφική ,στην ιατρική και φαρμακευτική αλλά και στο στρατό.
Ακόμα και στη σταύρωση του Χριστού αναφέρεται η χρήση του από τον στρατιώτη που βρέχει μ’αυτό τα χείλη του Θεανθρώπου.
